رزق کریم (مسائل اقتصادی)

علاج مشکلات کشور پیمودن راه اقتصاد مقاومتی است؛ یعنی تکیه به درون. چشم را ندوزیم به دست دیگران؛ ما تواناییم، ما ثروتمندیم، هم ثروت انسانی داریم - نیروی انسانی ما در دنیا کم‌نظیر است، اگر نگوییم بی‌نظیر - [هم] ثروتهای زیرزمینی؛ ثروتهای ما فوق‌العاده است. دنیا به ما احتیاج دارد؛ به قدری که دنیا به ما احتیاج دارد، ما به دنیا احتیاج نداریم. امروز دنیا روی کاکُل نفت و گاز میچرخد؛ ما در دنیا اولْ‌کشوریم در همه‌ی فهرست بلندِ کشورهای دنیا

امام خامنه ای ۱۳۹۲/۱۱/۲۸

امام علي علیه السلام مي‌فرمايد:

«مَنْ رَضِيَ بِرِزْقِ اللهِ لَمْ يَحْزَنْ عَلي مافاتَهُ»(۱)اگر كسي راضي به رزق خدا شد، بر آنچه از دستش رفت اندوهگين نمي‌شود. چون رزق هركس ثابت است، پس آنچه از دست ما مي‌رود، رزق ما نبوده تا جاي نگراني باشد. آري؛ همچنان كه بحث آن گذشت، طبق مشيت الهي رزقِ بعضي‌ها را تنگ مي‌گيرند و رزق بعضي‌ها را گسترده، نه آن‌ كسي كه رزقش را تنگ گرفته‌اند - تا در تنگي رزق امتحانش كنند- مي‌تواند رزقش را وسيع كند و نه آن‌كه رزقش را فراخ كرده‌اند، بايد مغرور شود و به طلب رزق بيشتر مشغول گردد. حضرت در اين جملة فوق‌العاده‌ ارزش‌مند مي‌فرمايند: كسي كه به رزق خدا راضي شد، غصّة آنچه را كه از دست مي‌دهد نمي‌خورد.

برايتان حتماً پيش آمده كه غذايي در سفره آماده است كه بخوريد، ناگهان به شما خبري مي‌رسد كه مجبور مي‌شويد بلند ‌شويد و دنبال كاري برويد، اگر به رزق خود راضي نباشيد، غصّه مي‌خوريد كه عجب! اين‌همه سختي كشيديم براي فراهم كردن غذا ولي آخرش نخورديم و رزق كس ديگري شد، در حالي‌كه تو بايد خوشحال باشي كه اسباب رزق ديگري شده‌اي و به آن هم بايد راضي باشي و مطمئن باشي رزق تو نبوده است وگرنه به دست تو مي‌رسيد، اصلاً چيزي از دست نداده‌اي، مي‌فهمي رزقت نبوده و اين نوع تجزيه‌ و تحليل نسبت به رزق يك بصيرت است كه انسان متوجّه باشد آنچه از دست او رفته، رزق او نبوده است و به رزق خودش راضي شود كه هماني است كه در دست اوست، و راه رسيدن به خدا هماني است كه در دست اوست، بقيه رهزن است و راه ما را منحرف مي‌كند. (۲)

(۱)- نهج‌البلاغه، حكمت 349.

(۲)جایگاه رزق انسان در هستی/استاد طاهرزاده

هدف پیغمبر از هجرت به مدینه این بود که با محیط ظالمانه و طاغوتی و فاسد سیاسی و اقتصادی و اجتماعیای که آن روز در سرتاسر دنیا حاکم بود، مبارزه کند و هدف، فقط مبارزه با کفّار مکه نبود؛ مسأله، مسأله جهانی بود. پیامبر اکرم این هدف را دنبال میکرد که هرجا زمینه مساعد بود، بذر اندیشه و عقیده را بپاشد؛ با این امید که در زمان مساعد، این بذر سبز خواهد شد. هدف این بود که پیام آزادی و بیداری و خوشبختی انسان به همه دلها برسد. این جز با ایجاد یک نظام نمونه و الگو امکانپذیر نبود؛ لذا پیغمبر به مدینه آمد تا این نظام نمونه را به وجود آورد. این‌که چقدر بتوانند آن را ادامه دهند و بعدیها چقدر بتوانند خودشان را به آن نزدیک کنند، بسته به همّت آنهاست. پیغمبر نمونه را میسازد و به همه بشریت و تاریخ ارائه میکند.

امام خامنه ای ۱۳۸۰/۲/۲۸

فتنه کارخانه جنرال!
|خاطره‌ای از آقای اسدالله بادامچیان، درباره‌ی ماجرای مجادله‌ی کمونیست‌ها با آیت‌الله خامنه‌ای در روزهای منتهی به پیروزی انقلاب اسلامی ایران|
در روزهای هجدهم و نوزدهم بهمن‌ماه ۵۷ و در اوج روزهایی که پیروزی انقلاب نزدیک بود، کمونیست‌ها از این‌که انقلاب اسلامی به پیروزی برسد احساس نگرانی کردند. لذا درصدد برآمدند با رژیم شاه بسازند و نگذارند انقلاب به پیروزی برسد. طبیعتاً رژیم شاه در موقعیتی نبود که بتواند خود را حفظ کند. بنابراین این‌ها درصدد برآمدند در جریان انقلاب اغتشاش ایجاد کنند. آن‌ها در کارخانه‌ی «جنرال» در جاده‌ی کرج جمع شدند و کارگرها را جمع کردند تا با فریب آن‌ها و همراهی عده‌ای از کمونیست‌ها به طرف تهران حرکت کنند و در آن روزهایی که وحدت لازم بود، درگیری ایجاد کنند و از درون مردم علیه خود مردم خرابکاری کنند. امید داشتند که در آن موقعیت بتوانند تعداد قابل توجهی را جمع کنند.

دوستان این موضوع را گزارش دادند. محل بخش تبلیغات ستاد استقبال از امام، دبیرستان دخترانه‌ی علوی بود. در اتاق بالای آن‌جا، شهید دکتر باهنر و دیگران بودند؛ بنده هم در خدمتشان بودم. در آن‌جا درباره‌ی این مسأله بحث شد؛ برای مدیریت این مسأله شهید دکتر دیالمه را فرستادیم، اما ایشان نتوانست از عهده‌ی کار بربیاید. یکی، دو ساعت بعد علما و روحانیون دیگری را فرستادیم، آن‌ها هم نتوانستند. من در آن‌جا پیشنهاد کردم کسی که می‌تواند این کار را انجام دهد، آقاسید علی‌آقای خامنه‌ای است. اگر ایشان بروند می‌توانند از عهده‌ی آن بربیایند. از طرفی دیدیم که هیچ راهی نیست و فتنه‌‌ی آن‌جا در حال گسترش است. در نهایت گویا آقای باهنر یا روحانی دیگری خواهش کردند که آیت‌الله خامنه‌ای به آن‌جا بروند.

همراه با ایشان شهید حسن اجاره‌دار و شهید اسلامی و همین‌طور یک گروه برای پشتیبانی آن‌ها فرستادیم؛ چون احتمال درگیری بود و می‌بایست از آقا حفاظت شود. وقتی آقا به آن‌جا رفتند، کمونیست‌ها، کارگرها را در یک سالن جمع و با فریب تمام، تبلیغات منفی کرده بودند. ایشان چند روز به آن کارخانه رفت‌وآمد داشتند. آخرین روزی که به آن‌جا رفتند، نزدیک به هفت، هشت ساعت سخنرانی داشتند. این‌طور که گزارش دادند آن‌ها امکان سخنرانی را در اختیار نمی‌گذاشتند و آقا روی نیمکت داخل سالن ایستادند و صحبت فرمودند؛ در مدت تقریباً هفت، هشت ساعت سخنرانی‌ و بحث و گفت‌وگو و مجادله. تیم اعزامی ما یعنی شهید حسن اجاره‌دار و شهید اسلامی و سایرین انتهای سالن و تعدادی اطراف آقا را مراقبت می‌کردند. بعد از صحبت‌های ایشان، وقت نماز مغرب شد. اذان گفتند و آقای خامنه‌ای هم پیشنهاد کردند که نماز بخوانیم.

وقتی نماز ایشان شروع شد، کارگرهای مسلمان آمدند و پشت‌سر آقا نماز خواندند اما طرفداران کمونیست‌ها نیامدند که نماز بخوانند. این دو موج با هم دعوا کردند. همین دعوای آن‌ها با کارگرهای نمازخوان و اقامه‌ی نماز جماعت به امامت آیت‌الله خامنه‌ای موجب شد که جمع آن‌ها به‌هم بخورد. بعد از نماز، تقریباً دو صف تشکیل شد؛ یکی صف کارگران مسلمان و دیگری صف کمونیست‌ها. همین موضوع باعث ایجاد درگیری در آن‌جا شد. کمونیست‌ها نتوانستند قضیه را جمع کنند و نیروهای دیگرشان هم که می‌آمدند دیگر نمی‌توانستند با آن‌ها همدل شوند. کارگران مسلمان هم که متوجه حقایق شدند با آن‌ها برخورد کردند و تقریباً توطئه‌ی کمونیست‌ها در آستانه‌ی ۲۲ بهمن در هم شکست.

یک‌بار حضرت آیت‌الله خامنه‌ای درباره‌ی آن روز فرمودند که من از روی نیمکت به صندلی می‌‌‌پریدم و صحبت می‌کردم تا آن‌ها نتوانند مزاحم شوند. اگر حوصله‌ی ایشان نبود آن‌جا حتماً محل یک فتنه شده بود و ساواک و رژیم شاه و مانند این‌ها با کمونیست‌ها همراه می‌شدند. آمریکایی‌ها هم از آن‌ها حمایت می‌کردند و گارد شاه و امثالهم به‌عنوان خلق و قهرمان و کارگر و مستضعف وارد عمل می‌شدند. آن هم فقط با فتنه‌ی کارگری که نکته‌ی بسیار مهمی بود. چون آن‌ها در آن‌جا با انقلاب وارد دعوا می‌شدند. آن موقع همه‌ی مبارزین با شاه می‌جنگیدند و این‌ها داشتند با آن مبارزین می‌جنگیدند. این سیاست تفرقه از درون، جزء خیانت‌های همیشگی کمونیست‌ها بود.

https://farsi.khamenei.ir/ndata/news/24183/smps.jpg

?يكى از امورى كه علامه جعفری به آن اهميت مى داد، بحث خودباورى، اشتغال، خلاقيت و اتكا به مهارتهاى فردىِ فرزندان بود. در ايام تابستان كه مدارس تعطيل بودند، براى هدر نرفتن اوقات فرزندانشان، روشهاى مختلفى را در منزل انجام مى دادند. از جمله آنها، يكى اين بود كه وقتى تعدادى از كتابهاى چاپ شده را از چاپخانه به منزل مى آوردند ـ به ويژه در آن سالهايى كه تفسير مثنوى چاپ مى شد ـ به هر كدام از ما تعدادى از كتابها را تحويل مى دادند و در طى يك هفته ما موظف بوديم اغلاط چاپى يا اشتباهات ديگر را پيدا كنيم. اين كار تا هفته ها ادامه داشت و بعد از اتمام كار، سعى مى كردند با تشويق و جبران زحمات، چه به صورت مالى و چه به صورت غير مالى، در وجود ما ايجاد انگيزه كنند.
يكى ديگر از روشهاى ايشان در منزل براى پر كردن فراغت ما در ايام تابستان، آبگيرى ليمو به روش سنتى بود.

اين طريقه آبگيرى ليمو از سالها قبل در خانواده ما مرسوم بود و همه ساله در اواخر تابستان، خودشان شخصاً و با دو نفر از فرزندان به ميدان ميوه و تره بار مى رفتند و به مقدار لازم، ليمو تهيه مى كردند. سپس با مشاركت بیشتر فرزندان در منزل، مراحل شستشو و آبگيرى آن آغاز مى شد و خود ايشان نيز بعضى اوقات از كتابخانه پايين مى آمدند و نظارت مى كردند.
اين روشها به همراه ديگر تمهيدات ايشان در منزل، در ما نوعى اشتغال و اتكا به مهارتهاى فردى به وجود می آورد. از جمله سخنانى كه ايشان در حين كارها به ما مى گفتند، اين بود: كار و تلاش، جوهر وجود آدمى است و عرق جبينى كه در راه نيت خير و هدف متعالى ريخته شود، اجرى والا دارد.

علی جعفری